Azınlıkyan

İspanyon şair Juan Ramon Jimenez'in, kitaplarından birine yazdığı ithafını (Ucu bucağı olmayan azınlığa) başlık olarak ödünç almakta bir an olsun tereddüt etmedim: Evet, Azınlıkyan'ın gerçekten de ucu bucağı yok! Zaten onun çizgisinin temel özelliği de bu uçsuz bucaksızlık değil mi? Güldürüsünü Türkiye'deki Ermeni azınlığından damıttığı halde çizgide ulaştığı evrensellik, onun sınır tanımazlığının bir kanıtıdır. Aret Gıcır, bir 'azınlıkya' olmasına karşın, bekleneceği üzere azınlıkların yanında saf tutmaz. O, azınlık ile çoğunluk arasında, ilkine yakın bir yerde durur. Çizgisi, hiç kuşkusuz çoğunluğun sesi değildir ama tümüyle azınlığın sesi de değildir: Öteki sestir! Çoğunluk ile azınlık arasında salınıp duran Gıcır, çizgisiyle bu sayısallığı aşarak farklı bir boyuta yöneliyor. Bu boyut, kimliklerin terk edildiği boyuttur. Gıcır, sevimli ve sıcak çizgisiyle, her türlü kimlikten arınmanın gerekliliğini savunuyor. Kimlik sorununu işlediği 'çizgi-öykü'lerinde tutturduğu gırgır, onu 'çıplak insan'ın eşiğine getiriyor.