Hayat Bana 10 Üzerinden Yuh Verdi

Hayatın getirdikleri biraz aciz bırakıp gidendi. Biraz ayıptan bilindi, biraz günah ve biraz söndürdü ışıkları... Sanmaları huy edindiğim bir dönemdi. Sanma kılamadığım, şakaklarından ter akıtan bir yüz, bir adam, fermuarını çekip ansızın gitti. Sonra hayat, genç kızlığımın mutluluklarını işporta malı, acılarını ise markadan belledi! Hayat hiç gecikmedi... Artık gerçekler boyut değiştirmişti. Dağınık bindiğim her taksi, saçlarımla aynı renkti. Kalemimin mürekkebi akınca, yüzüm silinir, ancak o zaman yüzüm temizlenirdi. Uzadı tüm hikayem. Çocukluklarım bile bariz basitleşti! Bilmiyordum saklambacı bir gün, körebe gibi oynayacağımı.. Kısaca, ırzına geçilmiş bir yazı denemesi, dağınık psikolojimin hüzünlerine yaslandı... Bu ırza geçiş dönemi korkularımı azdırdı, duvara tırmandırdı...