Bahaeddin Özkişi, Sokakta adlı romanı Milli Eğitim Bakanlığı'nın 2004 yılında yayımladığı 100 Temel Eser listesine girene kadar Türk romanının olduğu gibi Türk öykücülüğünün de gündemine girememiş, unutulmaya terk edilmiş isimlerinden biri olmuştur. Listenin yayınlanmasının ardından çeşitli gazete ve dergilerde hakkında yazılar yazılmış, anma toplantıları, paneller düzenlenerek Özkişi edebiyatseverlere tanıtılmaya çalışılmıştır.
Türk edebiyatının gündemine böyle bir süreç sonucunda girmiş olan yazarın Bir Çınar Vardı (1959), Göç Zamanı (1975) ve 2008 yılında Göç Zamanı (Bir Çınar vardı, Göç Zamanı, Papağan Dedi ki) adıyla yayınlanmış, içinde ölümünden sonra evrakları arasında bulunan on üç öykünün de Papağan Dedi ki adıyla yer aldığı üç öykü kitabı bulunmaktadır. Bu çalışmada, yazarın öyküleri bütün öykülerinin bir araya getirildiği Göç Zamanı (Bir Çınar vardı, Göç Zamanı, Papağan Dedi ki) adlı son kitaptan hareketle biçim ve içerik açısından incelenmiş, Türk öykücülüğündeki yeri bu iki düzlemden elde edilen sonuçlar çerçevesinde belirlenmeye çalışılmıştır.
Bahaeddin Özkişi, Sokakta adlı romanı Milli Eğitim Bakanlığı'nın 2004 yılında yayımladığı 100 Temel Eser listesine girene kadar Türk romanının olduğu gibi Türk öykücülüğünün de gündemine girememiş, unutulmaya terk edilmiş isimlerinden biri olmuştur. Listenin yayınlanmasının ardından çeşitli gazete ve dergilerde hakkında yazılar yazılmış, anma toplantıları, paneller düzenlenerek Özkişi edebiyatseverlere tanıtılmaya çalışılmıştır.
Türk edebiyatının gündemine böyle bir süreç sonucunda girmiş olan yazarın Bir Çınar Vardı (1959), Göç Zamanı (1975) ve 2008 yılında Göç Zamanı (Bir Çınar vardı, Göç Zamanı, Papağan Dedi ki) adıyla yayınlanmış, içinde ölümünden sonra evrakları arasında bulunan on üç öykünün de Papağan Dedi ki adıyla yer aldığı üç öykü kitabı bulunmaktadır. Bu çalışmada, yazarın öyküleri bütün öykülerinin bir araya getirildiği Göç Zamanı (Bir Çınar vardı, Göç Zamanı, Papağan Dedi ki) adlı son kitaptan hareketle biçim ve içerik açısından incelenmiş, Türk öykücülüğündeki yeri bu iki düzlemden elde edilen sonuçlar çerçevesinde belirlenmeye çalışılmıştır.
