İç Bahçe

Ah bir de, iç bahçemizin bahçıvanı olabilsek Gerçek kimliğimizi ya bilmeyiz, ya da kendimizden bile gizli bir sır gibi saklarız. Meğer kendimi ne kadar özlemişim. ... hislerini çarpıtmayan, oyun, düzen, hile, yapmacık nedir bilmeyen, her yerde kendine benzeyen, içinde hissetmediğini yüzünde göstermeye çalışmayan, içi dışı, özüyle sözü bir insanları severim ben. Böyle birine rastlayınca, hazine bulmuş kadar sevinirim. Gönül pencereni açtığında, varolma tılsımının hazzına vardığında; bütün güzellikleri gayet net görüyor, herşeyi ben‘den geçmeden, kestirme yoldan birebir algılamaya başlıyorsun. Ne desen boş Bir varmış bir yokmuş bir yaratığız. Ne gelir elimizden insan olmaktan başka