Karakterin Ölümü Modernizmden Sonra Tiyatro

Karakter‘in dramatik teori içinde işlenişi Aristoteles‘ten günümüze kadar takip eden Fuchs,"karakter"in modern ve postmodern zamanlarda geçirdiği evrimi, Aristoteles-Hegel-Nietzsche yörüngesini izleyerek ve postyapısalcıların ‘70 sonlarında ve 80‘lerde ilan ettikleri "ölümler" [Lacan‘ın öznelliğin sembolik yapılandırılışına ilişkin kavrayışı, Foucault‘nun "insanın sonunu" ilan edişi, Derrida‘nın "Varlık‘ın metafiziği"ne saldırışı, Barthes‘ın "Yazarın Ölümü", Baudrillard‘ın yıkıcı "simülakr düşüncesi", Lyotard‘ın modernizmin meta anlatılarının yıkıma uğraması ve Cixous, Irigaray ve Kristeva‘nın eril, genelllikle de yukarıda adı geçen kuramcılara ait felsefi ve psikanalitik yorumları sergileyişleri] ile desteklenmiş okumalar odadığından geçerek, haniyse imbikten süzüp aktarıyor bize. Fuchs aynı zamanda en önemli çağdaş tiyatro yönetmenlerinin ,["karakterin sahne gösteriminin artık biricik perspektif noktası olmaktan çıktığı, gerçek olan ile kurgusal olanın ‘arapsaçına‘ çevrildiği] alternatif gösterimin ne anlama geldiğini ve tiyatronun sanatsal uygulaması ile postmodern kültürün neredeyse bütün biçimlerinin yüzeyini kaplayan saplantılı teatrallik arasında nasıl bir ilişkinin yaşandığının izini sürüyor. 2003‘te aramızdan ayrılan yazardan değerli bir miras.