Katmunya

Katmunya... Ve içinde... Temiz, parlak bir Katmunya daha... Dışını yırtabilseydi... Teninde tırnaklayıp sökecek bir delik bulabilseydi. O delikten zorlana zorlana, çeke çeke çıkarabilseydi o kırmızı pabuçlu, masum çocuğu... Katmunya... Ve içinde... Kirlenmiş, örselenmiş, soluk bir Katmunya daha... Panikledi... O panikle dışındaki tüm delikleri kapattı. Acıyla soktu iğneyi ve yamaladı... Ya çıkarsa... Ya çıkarsa içindeki kötü, sevimsiz çocuk... Biri gelip kurtarsa bile... Biri görse bile onu... Şans eseri birinin yolu düşse ya da oralara... Kurtarır mıydı onu? Güvensizliğin zirvesine ulaşma yolunda, içi öylesine durgun, öylesine kıyım kıyımdı ki Katmunya'nın... Bugün, bu saatlerde, lirik bir şiirin, her okuyucusuna ayrı tat veren coşkusunda olacaktı. Oysa bugün, hayatın tüm gerçekliğinden ürperiyor ve toprağın derinliklerindeki bu tek kişilik hücresinde, ölmeden gömülmüş biri kadar korkuyordu ölmekten. Kirli ruhlar!!! Şeytanın bu gezegendeki karanlık elçileri! Oysa sizin, ihanet ettiğiniz dünyadaki soluğunuz devam ediyor. Kimlerin nefesini çalıyorsunuz?"