"Mekanın Hikayesi-Hikayenin Mekanı" isimli bu kitapta mekan bir kurgu öğesi olarak incelenirken birey ve toplum için ifade ettiği anlam dünyasıyla da karşımızdadır. Başta ev olmak üzere bütün mekânlar ‘yaşam'a ve ‘ölüme' e sahne olurlar. Kalıcılıkları, insan hayatına kıyasla daha uzun olduğu için nesiller boyu dönüşümlere ve yeniden başlangıçlara tanıklık edebilirler. Buna göre mekânlar aynı ‘tarihi' olma vasfını da derinliklerinde barındırmaktadırlar. Çünkü bireye ve topluma ait tarihe sahne olmuşlar ve tanıklık etmişlerdir. İnsanlar ve eylemler geçip gitse de mekânlar bütün yaşanılmışı muhafaza eden ve hatırlatan yapılarıyla oradadırlar. Derinliklerinde yatan ve biriktirdiklerinden oluşan bu anlam dünyalarını başka zamanlarda anlatmaya devam ederler. Mekân-insan-zaman arasındaki bu ilişki, maddi cephesi bir tarafa, neredeyse tamamen ruhsal niteliktedir.
Elinizdeki kitabın amacı, kurgunun önemli bir parçası olan mekânın derin boyutlarını ve olay örgüsü, kişiler, zaman ve diğer kurmaca unsurlarıyla olan etkileşimini Türk hikâyeciliğinin bir döneminde görünür kılmaktadır.
"Mekanın Hikayesi-Hikayenin Mekanı" isimli bu kitapta mekan bir kurgu öğesi olarak incelenirken birey ve toplum için ifade ettiği anlam dünyasıyla da karşımızdadır. Başta ev olmak üzere bütün mekânlar ‘yaşam'a ve ‘ölüme' e sahne olurlar. Kalıcılıkları, insan hayatına kıyasla daha uzun olduğu için nesiller boyu dönüşümlere ve yeniden başlangıçlara tanıklık edebilirler. Buna göre mekânlar aynı ‘tarihi' olma vasfını da derinliklerinde barındırmaktadırlar. Çünkü bireye ve topluma ait tarihe sahne olmuşlar ve tanıklık etmişlerdir. İnsanlar ve eylemler geçip gitse de mekânlar bütün yaşanılmışı muhafaza eden ve hatırlatan yapılarıyla oradadırlar. Derinliklerinde yatan ve biriktirdiklerinden oluşan bu anlam dünyalarını başka zamanlarda anlatmaya devam ederler. Mekân-insan-zaman arasındaki bu ilişki, maddi cephesi bir tarafa, neredeyse tamamen ruhsal niteliktedir.
Elinizdeki kitabın amacı, kurgunun önemli bir parçası olan mekânın derin boyutlarını ve olay örgüsü, kişiler, zaman ve diğer kurmaca unsurlarıyla olan etkileşimini Türk hikâyeciliğinin bir döneminde görünür kılmaktadır.
