Süvari

Geçmişteki hataları düzeltmek, geçtiği yerleri bir daha görmek, eski günleri anmak ve evde oturup ölümü beklemeyeceğini kanıtlamak için son bir sefer daha yapabilir miydi?

İsmini duydukça anıları birer birer hücum ediyordu hafızasına. Kendini, bir dağın tepesinde, atının sırtında uçsuz bucaksız bir ovayı izlerken hatırladı. Sonra bembeyaz suların döküldüğü bir şelalenin altında yıkanan genç bir kız ve onu izleyen kendini utanarak hatırladı. Genç kız, onun orada olduğunu bilmemişti. O yüzden çıplak, o yüzden masum ve o yüzden öyle özgürce yüzebiliyordu. Sonra bir başka anı, sonra diğeri, en sonra da hiddetli bir yüzbaşının ağzından duydu adını. “Süvari!..”