İçimizde gizlenmiş tebessümlerdi bizi hayata bağlayacak olan, yüzümüzde birikmiş bencillikler olmasaydı eğer. Yüreğimizin tozlu raflarında unutulmuş gülücüklerdi yeniden doğacak olan, ruhumuz kibirden dem vurmasaydı eğer.
Benim hâlâ bir umudum var, hayata dair...
Gizlenmiş tebessümleri yüzlerde yaşatacak gönüller var, bencilleşmiş duyguları hayatın karanlık odalarına müebbet hapsedecek gönüllüler var. Sözüm size...
Ne kadar bencil olursak olalım ya da ne kadar kibirli olursak olalım, yine de kalplerimizin bir köşesinde, içimizdeki güzelliği yüzümüze yansıtacak bir tebessüm vardır mutlaka... Yeterki onu keşfetmesini ve gün yüzüne çıkarmasını bilelim. Yeterki onu yaşatmasını bilelim.
İçimizdeki gülümsemeyi yüzümüze yansıtmak, bir bakıma hayata olan bakış açımızı da ortaya koyar. Aksi takdirde hayatın hiçbir anlamı kalmaz bizim için.
Eğer tüm mücadelemiz, yaşamak ve yaşatmak adına yapılıyorsa ya da hayatın fırtınalarla kaplı yollarında, hayatta kalmaksa amacımız, geriye sadece var gücümüzle savaşmak kalıyor kendimizle...
