“Hüseyin Atlansoy'un ilk dönem şiiri, Chaplin'in sessiz filmleri gibi ‘karanlıkta icra edilen' bir pantomim gösterisidir. Nitekim Atlansoy'u etkilediğini bildiğimiz Cahit Zarifoğlu'nun şiiri de, Türk şiirinde pantomimin sesli film karşısındaki konumunu güçlendiren ayrıksı bir tecrübeye işaret eder. İşaret eder diyorum, zira Zarifoğlu'nda şiirin mantığı, dili kendine özgü bir “işaret”ler sistemine dönüştürmüştür. Bir defasında “şiirin içindeki el kol hareketleri”nden bahsetmiş olan İşaret Çocukları Şairi, kuşkusuz başka kaynaklardan besleniyordu. Atlansoy ise, ilk döneminde benimsediği ironik tavırla modern Türk şiirinin Chaplin'idir.”
“Hüseyin Atlansoy'un ilk dönem şiiri, Chaplin'in sessiz filmleri gibi ‘karanlıkta icra edilen' bir pantomim gösterisidir. Nitekim Atlansoy'u etkilediğini bildiğimiz Cahit Zarifoğlu'nun şiiri de, Türk şiirinde pantomimin sesli film karşısındaki konumunu güçlendiren ayrıksı bir tecrübeye işaret eder. İşaret eder diyorum, zira Zarifoğlu'nda şiirin mantığı, dili kendine özgü bir “işaret”ler sistemine dönüştürmüştür. Bir defasında “şiirin içindeki el kol hareketleri”nden bahsetmiş olan İşaret Çocukları Şairi, kuşkusuz başka kaynaklardan besleniyordu. Atlansoy ise, ilk döneminde benimsediği ironik tavırla modern Türk şiirinin Chaplin'idir.”
