Yaşanmayan Anılar _{Yirminci Yüzyıl'a Yaşıt Bir Ömrün Tanıklığında, Düşle Gerçeğin Bütünleştiği Duygu Yüklü Anılar}

"Yaşanmayan Anılar" mutlu bir sonla bitmiyor. Dramatik bir son da vermedim ona. Ana konuyu meydana getiren anıların kendi içeriği açısından bağımsız birer bölüm biçiminde sürükleyici bir düzenlemeyle verildiği bu yapıtı bitirdiğinizde, kopuk kopukmuş gibi görünen öykülerin aslında birbiriyle yakından bağlantılı olduklarını ve her öykünün bir diğerinin temelini oluşturduğunu göreceksiniz. Kendi yaşantımızda da öyle değil mi? Gerçekte yaşamı, işte her günün bir öncesinden farklı olmasının yol açtığı bu kopukluklar yaratmıyor mu? Olayları yaratan salt biz insanlar değiliz. Bizler çevremiz ve doğa koşulları ile bir senteze varıyor, yaşantımızı da bir yere kadar bu olayların akışı doğrultusunda sürdürüyoruz. Gücümüzün tükendiği nokta ise her şeyin sonu oluyor. O anda perde iniveriyor. "Yaşanmayan Anılar" da kapanan perdeler gibi tıpkı. Daha ilerisini görmeye gücümüz yetmiyor çoğu kez. İşte ölümsüzlük, bu, daha ilerisini görebilme erdemidir. Ben bu kitabı şu ya da bu şekilde bir sonuca bağlamaktan kaçındım. Özellikle yaptım bunu. Daha ilerisini sizler görebilesiniz diye. Sevginizle onu güzelleştiresiniz diye. Hoşgörünüze şimdiden teşekkürler.